Uluyol.Net Aydınlığa Giden Yol
Hadis No : 4387
Ravi: Aişe
Tanım: Hz.Ebu Bekr (ra), Resulullah (sav)’ın yanına girmek üzere izin istedi. Bu sırada Aleyhissalatu vesselam yatağı üzerinde yatmakta idi. Üzerinde benim bürgüm vardı. Resulullah halini bozmadan izin verdi. (Konuştular), meselelerini hallettiler. Hz. Ebu Bekr gitti. Bir müddet sonra Hz. Ömer girmek için izin istedi. Resulullah (sav) aynı halini hiç değiştirmeden ona da izin verdi. Ömer’in ihtiyacını da gördü. Sonra da gitti. Bir müddet sonra Osman izin istedi. Bu sefer (sav) yatağında doğrulup oturdu. Üstünü başını düzeltti. Bana da: “Elbiseni üzerine toplar emretti. Ve ona da girmesi için izin verdi. Onun da ihtiyacını gördü. Osman da gitti. O gidince ben dayanamayıp: “Ey Allah’ın Resulü! Ebu Bekir ve Ömer gelince istifini bozmadığın halde Osman gelince kendine çekidüzen verdin. Sebebi nedir?” diye sordum. Dedi ki: “Osman çok utangaç birisidir. Ben istifimi hiç bozmadan eski halimde iken içeri aldığım takdirde arzusunu açmadan gideceğinden korktum.” [Bir rivayette: “Kendisinden meleklerin haya duydukları bir kimseden ben haya duymayayım mi?” demiştir.]
Kaynak: Müslim, Fezailu’s-Sahabe 36, (4201)
Hadis No : 4388
Ravi: Osman İbnu Abdillah İbnu Mevhib
Tanım: Mısır ehlinden biri geldi, hacc yapmak istiyordu. Oturan bir grup gördü ve: “Bunlar da kim?” dedi. “Kureyşliler” denildi. “Aralarındaki yaşlı zat da kim?” dedi. “Abdullah İbnu Ömer (ra)” denildi. (Abdullah’a yaklaşarak) “Sana bir şey soracağım, bana ondan haber ver. Hz. Osman Uhud günü (savaş meydanından) kaçmış mıydı, biliyor musun?” diye sordu. O da: “Evet!” dedi. “Onun Bedir’de kaybolduğunu ve savaşta hazır bulunmadığını da biliyor musun?” diye sordu. “Evet!” dedi. Adam bu cevap üzerine: “Allahuekber!” deyip döndü. Abdullah İbnu Ömer (ra): “Gel!” dedi, sana açıklayayım: “Uhud’daki firarına gelince: ” şehadet ederim ki, Allah onu affetti, mağfirette bulundu. Nitekim Allah Teala Hazretleri, haklarında şu ayeti indirdi: “Muhakkak ki iki ordunun karşılaştığı günde içinizden geri dönen kimseleri, Resulullah’ın emrine muhalefet gibi hareketleriyle kazandıkları bazı günahlar yüzünden şeytan kaydırmak istedi. Fakat gerçekten Allah onların günahlarını bağışladı…” (Al-i İmran 155). Bedir’deki kayboluşuna gelince: Onun nikahı altında Resulullah (sav)’ın kerimeleri Rukiyye (ra) vardı ve hasta idi. Aleyhisaalatu vesselam kendisine: “Rukiyye ile kal. Sana Bedr’e katılan bir kimsenin sevabı ve (ganimetten alacağı) pay var” buyurdu. (O da bu istek üzerine kaldı). Bey’atu’r-Rıdvan’daki kayboluşuna gelince: Eğer Batn-ı Mekke’de ondan daha aziz biri olsaydı, (Resulullah), yerine onu gönderecekti. Aleyhissalatu vesselam, Mekke’ye onu gönderdi. Bey’atu’r-Rıdvan, Osman (ra) Mekke’ye gittikten sonra akdedildi. Resulullah (sav), Bey’at akdi sırasında sağ elini sol eli üzerine koyarak: “Bu da Osman yerine!” buyurdular. Resulullah (sav)’ın sol elinin Osman için hayrı, onların sağ elinin, kendileri için olan hayrından fazla idi. Sonra İbnu Ömer (ra), adama: “Haydi şimdi bu (anlattıklarımı) beraberinde götür!” dedi.
Kaynak: Buhari, Fezailu’l-Ashab 7, Humus 14, Megazi 19; Tirmizi, Menakıb, (3709)
Hadis No : 4389
Ravi: Abdurrahman İbnu Semüre
Tanım: Hz. Osman (ra) Resulullah (sav)’a ceyşü’l-Usre’yi (Tebük’e gidecek orduya) teçhiz ettiği sırada bin dinar getirdi ve Resulullah’ın kucağına döktü. Aleyhissalatu vesselam, parayı kucağında (eliyle karıştırıp) altüst etti ve şöyle dedi: “Bugünden sonra Osman’a, (her ne) yapsa zarar vermeyecektir.” ve bu sözü iki sefer tekrar etti.
Kaynak: Tirmizi, Menakıb, (3702)
Hadis No : 4390
Ravi: Abdurrahman İbnu Habbab
Tanım: Resulullah (sav) ceyşül-Usre’yi teçhiz ederken şahid oldum. Osman İbnu Affan (ra) kalktı ve: “Ey Allah’ın Resulü!” dedi, “yüz deve çuluyla, semeriyle Allah rızası için (bağış olarak) bendendir!” Resulullah (sav) ordu için bağış, yapmaya tekrar teşvikte bulundu. Osman yine kalkıp: “Ey Allah’ın Resulü! Çuluyla, semeriyle ikiyüz deve Allah rızası için bendendir!” dedi. Sonra Resulullah (sav) ordu için bağışta bulunmaya yine teşvikte bulundu. Osman tekrar kalktı ve: “Ey Allah’ın Resulü!” dedi. “Benden üçyüz deve çuluyla, semeriyle Allah rızası için bağışımdır!” Abdurrahman der ki: “Resulullah (sav)’ı minberden inerken gördüm, hem iniyor, hem de: “Bu hayırdan sonra, Osman’ın yapacağı (kötü amel) aleyhine olmaz!” diyordu.
Kaynak: Tirmizi, Menakıb, (3701)
